قدیم ها تصاویری وجود داشتند که آنها را به عنوان تصاویر سه بعدی می شناختیم. اگر خاطرتان باشد آن تصاویر که به این عنوان لقب گرفته بود، با این تکنولوژی سه بعدی مانیتورها و دوربین های فیلم برداری امروزی کاملاً متفاوت بود.
تصاویر سه بعدی حاوی یک کاغذ و یک تصویر به ظاهر مغشوش است که باید در آنها تمرکز می کردید و لحظه ای آن تصویر را با کمک تمرکز چشم و ذهنتان از حالت مبهم به حالت مشخص و واضح تبدیل می کردید و میزان توجه و تمرکز بیننده بود که قوام تصویر را در ذهن و چشم او برای وضوح بهتر و زمان بیشتر مشاهده اش ممکن می نمود.
اگر خاطرتان باشد لذت کشف تصاویر سه بعدی در آن صفحه به ظاهر بیهوده و مشوش، انسان را مجبور می کرد که مدتهای زیادی را صرف ابتدا دیدن طرح نماید و بعد تمرکز او باعث پایداری تصویر سه بعدی کنده شده از روی کاغذ در فضای جلوی دیدگان بیننده می شود. در آن زمان اگر کسی مثلا با شما حرف می زد، شما بدون هیچ درنگی بدون آنکه چشمانتان از صفحه برداشته شود او را از خود دور می کردید و یا تمام صداهای معمولی مثل رادیو یا تلویزیون یا هرچیز دیگری که - در حالت عادی مشکلی با آنها نداشتید – مخل زندگیتان می دانستید و در صدد حذف آنها بر می آمدید، تا لذت دیدن تصویر سه بعدی را از دست ندهید. ۳۰صدا
درباره این سایت