فیلمی با موفقیت خنداندن

در موج فیلم‌های دنباله دار سینمای ایران، تگزاس ۲ هم در پی قسمت اول تگزاس ساخته شد. این فیلم در قسمت نخستش با کارگردانی سید مسعود اطیابی با تیم بازیگران فیلم موفق خوب بد جلف (پیمان قاسمخانی ۱۳۹۶) داستانی را در خارج از کشور روایت کرد؛ آن هم باز در موج فیلم‌هایی که هم در لوکیشن و هم در نام از فضا و نام‌های خارجی استفاده می‌کنند؛ مانند کلمبوس، تهران لس آنجلس و 

تگزاس یک کمدی موقعیت وابسته به شوخی‌های کلامی بود که خیلی از جا‌ها اتکای زیادی روی زوج پژمان جمشیدی – سام درخشانی داشت؛ و قصه آن قصه‌ای ساده بود که بیش‌تر مثل نخ تسبیح، قرار بود تکه‌های خنده دار و شوخی‌ها را به هم متصل کند. در قسمت دوم هم داستان تقریبن کارکرد مشابهی دارد.

از فیلم نباید انتظاری جز خندیدن و گذراندن ۱۰۰ دقیقه مفرح را داشت که این انتظار را تا حدود زیادی می‌تواند برآورده کند؛ و نکته جالب این که تگزاس ۲ بر خلاف اغلب فیلم‌های دنباله دار فیلم خنده دار تری نسبت به قسمت قبلیش است. هر چند که تمامن از الگو‌های آشنای امتحان پس داده استفاده می‌کند. از زوج بازیگرش که گفته شد تا مصاف آن‌ها با گروه‌های قاچاقچی و صحنه‌های درگیری که شباهت زیادی به فیلم خوب بد جلف دارند. اما نکته تمایزش با اغلب فیلم‌هایی که در این زمانه به اسم کمدی به خورد مخاطب می‌روند این است که لااقل در خنداندن مخاطب ناموفق نیست. در پایان با نکته‌ای که در انتهای فیلم آمد، باید منتظر قسمت سوم و باز زوج موفق پژمان جمشیدی – سام درخشانی باشیم. ولی این بار دوباره در خارج از کشور. اما برای موفقیت قسمت‌های بعدی باید مانور و تمرکز بیش تری بر قصه و روایت داشته باشد، چون به هر حال شوخی‌ها از یک جایی به بعد تکراری و برای مخاطب خسته کننده می‌شوند و برای راضی نگه داشتن او، یک قصه جذاب می‌تواند برگ برنده فیلم باشد. باید منتظر قسمت بعد باشیم و ببینیم آیا می‌تواند موفقیت این دو قسمت را در گیشه دوباره تکرار کند؟